Σκιρτήματα με πολλαπλά αιτήματα ζητούν να φύγεις
κι η άβυσσος βοά με συναισθήματα - σπλάχνα που θίγεις
Στρατιώτης δονκιχωτισμού που έσπευσες να αυτομολήσεις
διαθέτεις άσμα μα στο πνεύμα μου ξανά δεν θα μιλήσεις
Το μονοπάτι του "καλού" ξεστράτισε κι αλλού πηγαίνει
Κρύα η καρδιά μου, κρύσταλλο, μαρμάρωσε κι αργοπεθαίνει...
Άγριες είναι οι λαγκαδιές και δύσβατες, τραχειές οι στράτες
μα θα διαβώ το σκηνικό ανέμελος, σαν τον Θερβάντες...
Κάλπικος είσαι κηπουρός και πρώιμα τ' άνθη που κόβεις
Διαβάτης είσαι του "κακού", πραματευτής που μ' αποκόβεις
Ερωτοπλάνες συνταγές που κλάπηκαν σ' έχουν αλλάξει
σειρήνες που βουβάθηκαν και χάθηκαν στην πρώτη πράξη
Οι δονκιχώτες: προτροπές δυναμικές που έμειναν πίσω
Τώρα, σε χώρους μαγικούς θα πορευτώ και θα σ' αφήσω.
Άγριες είναι οι λαγκαδιές και δύσβατες, τραχειές οι στράτες
μα θα διαβώ το σκηνικό ανέμελος, σαν τον Θερβάντες...
Ανταποδίδω καθόλου τυπικά αλλά με χαρά μιας και δύσκολα -πια- βρίσκεις ωραίους τύπους που νιώθουν την ανάγκη να ισορροπήσουν βάζοντας στη σειρά ένα τσουβάλι λέξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τα λέμε και από δώ.
Καλή σου μέρα.
Χαίρομαι για τη γνήσια ανταπόκριση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, έχω κι εγώ την ίδια αίσθηση για τους "ωραίους τύπους" αν και κρατάω και μια πισινή, γιατί ο "ωραίος τύπος" της δικής μου εποχής, μπορεί να έχει "εξελιχθεί" σε κάτι άλλο το οποίο να μην το πιάνουν πλέον οι κεραίες μου...