Χαμένε θιασώτη που μάταια ψάχνεις
στα χώματα τούτης της γης,
βουλιάξαν οι ήρωες (δεν το θυμάσαι;)
σε έλη παλιάς εποχής.
Τ' αστέρι που σου 'δειχνε που ν' αγναντεύεις
εσβύστη. Σκοτάδι πυκνό...
Και συ πια δεν έχεις δυνάμεις σαν πρώτα,
φαντάζεσαι τέλος φρικτό.
Χαμένε θιασώτη, με νύχια και δόντια
κρατάς μιαν ελπίδα στερνή:
μη δώσει και σπάσει η γκίνια και στρέξει
το όνειρο που είδες παιδί...
Αν θέλεις θιασώτη με πείσμα να δείξεις
το δείγμα μιας άλλης γραφής,
πως είσαι θα πρέπει γοργά ν' αποδείξεις
γονίδιο πανώριας φυλής...
************
Μοιραίο απογόνι, μυαλού απογεννίδι...,
ποιος είναι ο εχθρός σου θαρρείς;
Μην είναι αυτός που συχνά αποφεύγεις
χωρίς να μπορείς να κρυφτείς;
Χαμένε θιασώτη, τα πρότυπα 'πέσαν,
οι ιδέες χαθήκαν με μιας
κι ο ήρωας, ο φίλος, ο εχθρός δεν είν' άλλος
εξόν απ' αυτόν που κοιτάς...
Και ποιος είν' αυτός που κοιτάς θιασώτη;
Ποιον εύκολα χειροκροτάς;
Ποιον τάχα μισείς μέχρι φόνου, παρότι
αισθάνεσαι πως αγαπάς...;
Μην είν' ο εαυτός σου που πάνω σκοντάφτεις,
μην πάντα αυτόν συναντάς;
Μην άραγε δείχνουν του κόσμου οι καθρέφτες
το είδωλο που κυβερνάς...;
12/12/1993
