Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Φαύλοι ζώντες

Ορμητήριο η ζωή για φαύλους ζώντες
που τέρπουν σωματικές αισθήσεις,
προκαλούν πνευματικές συγχίσεις
κι έχουν τα μάτια ανοιχτά...

Γλυκών μορίων ανάσες πυρωμένες
δημιουργούν μοιραία παραισθήσεις,
με γοητεία κτίζουν αφηγήσεις
μα έχουν τα ώτα τους κλειστά...

Στων αλυσίδων την ανέλιξη αναρριχώνται
χρωμοσωματικές διευθετήσεις,
των κομφορμισμών τους επιδοτήσεις,
έχοντας μάτια ανοιχτά...

Συντρίμμια εξαίσιων στιγμών ρουφιώνται...
Μετασχηματίζονται σε αθρόες νύξεις,
έμμεσα κάνουν και υποδείξεις
κι έχουν τα μάτια ανοιχτά...

Ορμητήριο η ζωή για φαύλους ζώντες
που έχουν δυσβάστακτες απαιτήσεις,
στους άλλους θέτουν τις ερωτήσεις
μα έχουν τα ώτα τους κλειστά...

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Θερβάντες



Σκιρτήματα με πολλαπλά αιτήματα ζητούν να φύγεις
κι η άβυσσος βοά με συναισθήματα - σπλάχνα που θίγεις
Στρατιώτης δονκιχωτισμού που έσπευσες να αυτομολήσεις
διαθέτεις άσμα μα στο πνεύμα μου ξανά δεν θα μιλήσεις
Το μονοπάτι του "καλού" ξεστράτισε κι αλλού πηγαίνει
Κρύα η καρδιά μου, κρύσταλλο, μαρμάρωσε κι αργοπεθαίνει...
Άγριες είναι οι λαγκαδιές και δύσβατες, τραχειές οι στράτες
μα θα διαβώ το σκηνικό ανέμελος, σαν τον Θερβάντες...

Κάλπικος είσαι κηπουρός και πρώιμα τ' άνθη που κόβεις
Διαβάτης είσαι του "κακού", πραματευτής που μ' αποκόβεις
Ερωτοπλάνες συνταγές που κλάπηκαν σ' έχουν αλλάξει
σειρήνες που βουβάθηκαν και χάθηκαν στην πρώτη πράξη
Οι δονκιχώτες: προτροπές δυναμικές που έμειναν πίσω
Τώρα, σε χώρους μαγικούς θα πορευτώ και θα σ' αφήσω.
Άγριες είναι οι λαγκαδιές και δύσβατες, τραχειές οι στράτες
μα θα διαβώ το σκηνικό ανέμελος, σαν τον Θερβάντες...

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Ηλεκτρόνιο



Πίσω πάντα όλα τ' αφήνεις
κι ειν' το βήμα σου ταχύ
να βρεθείς με ποζιτρόνιο
είν' η κάθε σου ευχή.
Τριγυρνάς και σε σκοτάδια
και σε φώτα δυνατά
το καμτσίκι της ακτίνας
νοιώθεις να σε τυραννά.
Η αθάνατη ορμή σου
σ' οδηγεί προς τα βαθιά
μα η ενέργεια που κρύβεις
σ' επιστρέφει στα ρηχά.
Δημιουργείς παντού ιόντα
θετικά κι αρνητικά
θέλεις να σε συντροφεύουν
δεν μπορείς τη μοναξιά.
Μύρια χρόνια φέρνεις σβούρες
μα ποτέ δεν έχεις δει
του πρωτόνιου την όψη
του πυρήνα την τομή.
Του υδρογόνου το τσαρδάκι
δεν σε θέλει, σε πετά
και στου άνθρακα το σπίτι
πας να βρεις παρηγοριά.
Τ' άζωτο σ' αποκοιμίζει
τ' οξυγόνο σε μεθά
μα η στοιβάδα του νατρίου
σε προδίδει, σε πουλά.
Χρόνια αμέτρητα γυρίζεις
μεσ' το σύμπαν το αχανές
σε φοβίζει η μαύρη τρύπα
και του κβάζαρ οι κραυγές.
Τ' όραμά σου σχηματίζεις
πα' στ' αχνάρια μιας ευχής
να βρεθείς με ποζιτρόνιο
και για πάντα να χαθείς...

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Τα ίχνη της ρόδας


Θυμάμαι, όταν πρωτοέμαθα ποδήλατο, ήταν στο ποδήλατο του θείου μου, ο οποίος κάθε φορά που μας έκανε επίσκεψη, άφηνε το ποδήλατό του στη διάθεσή μου με όλα τα απαραίτητα ρίσκα, φυσικά...
Θυμάμαι πως το ποδήλατο είχε περίπου το ίδιο ύψος με μένα - το έβλεπα τεράστιο - και καθώς ήταν αδύνατο να το καβαλήσω στη σέλα, πέρναγα το ένα πόδι μέσα από τον τριγωνικό σκελετό για να συναντήσω το απέναντι πετάλι και να συνεχίσω έτσι στεκόμενος με τα πόδια πάνω στα πετάλια χωρίς να μπορώ να ολοκληρώσω τον κύκλο του πεταλαρίσματος γιατί έβρισκε το γόνατό μου στην οριζόντια σωλήνα. Έτσι, κάθε φορά που έκανα το μισό κύκλο ξαναγύριζα πίσω τα πετάλια στην "αφετηρία" ξανακάνοντας πάλι το μισό κύκλο κ.ο.κ. Η διαδρομή που ακολουθούσα δεν ξεπερνούσε τα 20-25 μέτρα και μου φαινόταν τεράστια...
Θυμάμαι πως έμαθα ποδήλατο με την πρώτη... Δεν έπεσα, δηλαδή, ώσπου να μάθω ισορροπία... Έμαθα με την πρώτη... Γεννημένος ποδηλάτης, έλεγαν οι δικοί μου... Τα πολλά πεσίματα τα έκανα αργότερα... έμπειρος πια, με χρόνια ποδηλασίας στις πλάτες...
Θυμάμαι λοιπόν, πως το πρώτο πράγμα που επιθυμούσα ήταν να αφήνω τα ίχνη της ρόδας στο χώμα, καθώς περνούσα, και ήταν κάτι που είχε επαναληφθεί και στο παρελθόν αφού, μικρούλης, μου άρεσε να αφήνω ίχνη στην άμμο, σέρνοντας το τούβλο που θεωρούσα ως αυτοκίνητο, επάνω σε τεχνητά βουνά από άμμο και "απέραντες" πεδιάδες του μισού μέτρου...
Επίσης, θυμάμαι έντονα αυτή την αίσθηση ελευθερίας που μου έδινε το ποδήλατο, αφού μπορούσα να πάω όπου ήθελα, με τις δικές μου δυνάμεις, σε απόλυτη επαφή με το περιβάλλον και χωρίς την αίσθηση του χρόνου...
Περιπέτειες και εξερευνήσεις, χωρίς σκοπό...
Το νόημα το έδινε η ίδια η μάχη με το ποδήλατο...
Όλη αυτή η πάλη με τα αγκάθια που μου γρατζουνούσαν τα πόδια, με την αλυσίδα που έπρεπε να ξαναβάλω στη θέση της, με το σκασμένο λάστιχο... Γύριζα στο σπίτι αναψοκοκκινισμένος με τις μουτζούρες στα χέρια και τα πόδια, και κείνο το γλυκό λαχάνιασμα που ανάγκαζε τη μάνα μου να με ρωτάει: "παιδάκι μου, πάλι με το ποδήλατο ήσουν;"
Και μετά απόχτησα δικό μου ποδήλατο...
Και καθώς ξάπλωνα τα βράδυα να κοιμηθώ, το μυαλό μου έκανε σχέδια για το που θα τραβήξω την επόμενη μέρα...
Μια γλυκιά προσμονή...

Τέλος πάντων, αυτή την αίσθηση που σου δίνει το ποδήλατο, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, τόσους συμβιβασμούς, τόσες υποχρεώσεις και τόσες προσαρμογές... δεν την έχασα ποτέ. Και κάθε φορά που ανεβαίνω στο ποδήλατο, ακόμα και τώρα..., όταν περνάω από χωματόδρομο, κρυφοκοιτάω πίσω μου... να δω αν αφήνω ίχνη...

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Ποδηλατώντας στα βουνά...


Με τη μουσική αυτή σύνθεση εκφράζω με κάποιο τρόπο τις κατά καιρούς περιπέτειες που έχω ζήσει με το ποδήλατο στα βουνά... Με τις ανηφόρες, τις κατηφόρες, τα κρύα, τις ζέστες, το καψάλισμα του δέρματος από τις ολοήμερες ηλιοφάνειες, τις ξαφνικές καταιγίδες και τις κάθε λογής ποδηλατικές βλάβες που μπορεί να σου τύχουν στις μακρινές από τον πολιτισμό περιοχές των βουνών, μαζί με τις μυρωδιές της φύσης και την απερίγραπτη απόλαυση των τοπίων που συνεχώς ξετυλίγονται μπροστά σου για να αποζημιώσουν την κούραση από την προσπάθεια που προϋποθέτει το ανεβοκατέβασμα των υψομετρικών αποστάσεων...

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Αποστάγματα εμπειριών

  • Να μάθεις να παραδίνεις πρώτα τα πόδια και μετά το πνεύμα... Το πνεύμα έχει πάντα μια μικρή "ρεζέρβα" μέσα του, η οποία μεταβιβάζεται στα πόδια... και πολλές φορές αποδεικνύεται αρκετή για να φέρει σε πέρας τον σκοπό της...
  • Το "μοναδικό" και το "μοναχικό" του ανθρώπου είναι δύο έννοιες που πάνε χέρι-χέρι... Όταν εξασθενήσει το ένα, επηρεάζει και το άλλο...
  • Όταν θα πεθάνω, ο,τι και να 'πουν για μένα, τι νόημα θα έχει, αφού εγώ θα έχω πεθάνει....; Παρόλα αυτά όμως θα παρατηρήσετε ότι το "εγώ" μέσα στον εγκέφαλο, επειδή είναι κατασκευασμένο να λαχταρά την καλή εντύπωση, αντιδρά σε μια τέτοια σκέψη... Αντιδρά επειδή είναι ζωντανό... Ο νεκρός εγκέφαλος δεν αντιδρά...
  • Να χρησιμοποιείς αυτά που έχεις και να μοιράζεις αυτά που δεν χρησιμοποιείς...
  • Και ο εσωτερικός μας κόσμος και ο εξωτερικός, χρειάζονται εξερεύνηση... Και στους δύο αυτούς κόσμους, η απόσταση είναι η πρόκληση...
  • Πρέπει να εξαλείψεις το εγώ σου για να συναντήσεις πραγματικά τον άλλο...
  • Ο άνθρωπος, σε κάθε περίπτωση, βαδίζει μόνος στη ζωή του. Το πώς θα αισθάνεται κάθε φορά το επιλέγει ο ίδιος, όταν δεν επηρεάζεται από το παρόν ή το παρελθόν του. Στην πραγματικότητα είναι ψευδαίσθηση όταν νοιώθουμε ότι είμαστε "ενωμένοι" με κάποιον ή κάποια, επειδή νοιάζεται ή εκφράζει αγάπη για μας, κι αυτό επειδή μας ανεβάζει ασυνείδητα το εγώ, την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή μας. Η (ανεπιθύμητη) αλήθεια είναι πως είμαστε πάντοτε και παντού μόνοι – μετά τη γέννηση και ως το θάνατο…

    Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

    Δεν θα σε ξαναδώ...


    Ήσουνα πάντα εκεί...
    Κάθε φορά που ερχόμουνα στην Κόρινθο για να σε δω, με περίμενες με χαμόγελο και η άκρη του ματιού σου έψαχνε να βρει το ποδήλατο που με συνόδευε...
    Όταν με έβλεπες μόνο, με ρωτούσες: "Γιατί δεν ήρθες με το ποδήλατο"; Κι εγώ προσπαθούσα να σου εξηγήσω κάτι για τον καιρό ή δεν ξέρω τι... Και συ μου 'λεγες "ο ποδηλάτης μπορεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες... βρίσκει τρόπο..."
    Θυμάμαι τη χαρά που ένοιωσες όταν μου αγόρασες το πρώτο μου ποδήλατο... Η χαρά σου ήταν το κερασάκι πάνω στη τούρτα της δικής μου χαράς... Και πόσο χαρούμενος και περήφανος ένοιωθες όταν πηγαίναμε παρέα με τα ποδήλατά μας στο πάρκο της Κολωνίας...
    Θυμάμαι όταν με μάθαινες ακτινολόγηση και μου 'λεγες ότι "αυτό υποτίθεται ότι το ξέρουν μόνο οι ποδηλατάδες". "Το ποδήλατο είναι απλό... και αν δώσεις βάση μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου..." Πόσο δίκιο είχες... Εγώ, από τεμπελιά και μόνο δεν τα έκανα όλα μόνος μου...
    Ήσουνα ποδηλάτης μέχρι τα 88... Μέχρι 2 χρόνια πριν, δηλαδή...
    Τη περασμένη εβδομάδα δεν σε βρήκα εκεί...
    Σ' ευχαριστώ για όλα όσα μου 'δωσες... Και μου 'δινες... μέχρι το τέλος... Μα πιο πολύ σ' ευχαριστώ για το "ποδηλατικό" σου DNA, που... ανάμεσα σε 5 αδέλφια, το πήρα μόνο εγώ...

    25/01/2011

    Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

    Ο χαμένος θιασώτης


    Χαμένε θιασώτη που μάταια ψάχνεις
    στα χώματα τούτης της γης,
    βουλιάξαν οι ήρωες (δεν το θυμάσαι;)
    σε έλη παλιάς εποχής.

    Τ' αστέρι που σου 'δειχνε που ν' αγναντεύεις
    εσβύστη. Σκοτάδι πυκνό...
    Και συ πια δεν έχεις δυνάμεις σαν πρώτα,
    φαντάζεσαι τέλος φρικτό.

    Χαμένε θιασώτη, με νύχια και δόντια
    κρατάς μιαν ελπίδα στερνή:
    μη δώσει και σπάσει η γκίνια και στρέξει
    το όνειρο που είδες παιδί...

    Αν θέλεις θιασώτη με πείσμα να δείξεις
    το δείγμα μιας άλλης γραφής,
    πως είσαι θα πρέπει γοργά ν' αποδείξεις
    γονίδιο πανώριας φυλής...

    ************

    Μοιραίο απογόνι, μυαλού απογεννίδι...,
    ποιος είναι ο εχθρός σου θαρρείς;
    Μην είναι αυτός που συχνά αποφεύγεις
    χωρίς να μπορείς να κρυφτείς;

    Χαμένε θιασώτη, τα πρότυπα 'πέσαν,
    οι ιδέες χαθήκαν με μιας
    κι ο ήρωας, ο φίλος, ο εχθρός δεν είν' άλλος
    εξόν απ' αυτόν που κοιτάς...

    Και ποιος είν' αυτός που κοιτάς θιασώτη;
    Ποιον εύκολα χειροκροτάς;
    Ποιον τάχα μισείς μέχρι φόνου, παρότι
    αισθάνεσαι πως αγαπάς...;

    Μην είν' ο εαυτός σου που πάνω σκοντάφτεις,
    μην πάντα αυτόν συναντάς;
    Μην άραγε δείχνουν του κόσμου οι καθρέφτες
    το είδωλο που κυβερνάς...;

    12/12/1993