Θυμάμαι, όταν πρωτοέμαθα ποδήλατο, ήταν στο ποδήλατο του θείου μου, ο οποίος κάθε φορά που μας έκανε επίσκεψη, άφηνε το ποδήλατό του στη διάθεσή μου με όλα τα απαραίτητα ρίσκα, φυσικά...
Θυμάμαι πως το ποδήλατο είχε περίπου το ίδιο ύψος με μένα - το έβλεπα τεράστιο - και καθώς ήταν αδύνατο να το καβαλήσω στη σέλα, πέρναγα το ένα πόδι μέσα από τον τριγωνικό σκελετό για να συναντήσω το απέναντι πετάλι και να συνεχίσω έτσι στεκόμενος με τα πόδια πάνω στα πετάλια χωρίς να μπορώ να ολοκληρώσω τον κύκλο του πεταλαρίσματος γιατί έβρισκε το γόνατό μου στην οριζόντια σωλήνα. Έτσι, κάθε φορά που έκανα το μισό κύκλο ξαναγύριζα πίσω τα πετάλια στην "αφετηρία" ξανακάνοντας πάλι το μισό κύκλο κ.ο.κ. Η διαδρομή που ακολουθούσα δεν ξεπερνούσε τα 20-25 μέτρα και μου φαινόταν τεράστια...
Θυμάμαι πως έμαθα ποδήλατο με την πρώτη... Δεν έπεσα, δηλαδή, ώσπου να μάθω ισορροπία... Έμαθα με την πρώτη... Γεννημένος ποδηλάτης, έλεγαν οι δικοί μου... Τα πολλά πεσίματα τα έκανα αργότερα... έμπειρος πια, με χρόνια ποδηλασίας στις πλάτες...
Θυμάμαι λοιπόν, πως το πρώτο πράγμα που επιθυμούσα ήταν να αφήνω τα ίχνη της ρόδας στο χώμα, καθώς περνούσα, και ήταν κάτι που είχε επαναληφθεί και στο παρελθόν αφού, μικρούλης, μου άρεσε να αφήνω ίχνη στην άμμο, σέρνοντας το τούβλο που θεωρούσα ως αυτοκίνητο, επάνω σε τεχνητά βουνά από άμμο και "απέραντες" πεδιάδες του μισού μέτρου...
Επίσης, θυμάμαι έντονα αυτή την αίσθηση ελευθερίας που μου έδινε το ποδήλατο, αφού μπορούσα να πάω όπου ήθελα, με τις δικές μου δυνάμεις, σε απόλυτη επαφή με το περιβάλλον και χωρίς την αίσθηση του χρόνου...
Περιπέτειες και εξερευνήσεις, χωρίς σκοπό...
Το νόημα το έδινε η ίδια η μάχη με το ποδήλατο...
Όλη αυτή η πάλη με τα αγκάθια που μου γρατζουνούσαν τα πόδια, με την αλυσίδα που έπρεπε να ξαναβάλω στη θέση της, με το σκασμένο λάστιχο... Γύριζα στο σπίτι αναψοκοκκινισμένος με τις μουτζούρες στα χέρια και τα πόδια, και κείνο το γλυκό λαχάνιασμα που ανάγκαζε τη μάνα μου να με ρωτάει:
"παιδάκι μου, πάλι με το ποδήλατο ήσουν;"
Και μετά απόχτησα δικό μου ποδήλατο...
Και καθώς ξάπλωνα τα βράδυα να κοιμηθώ, το μυαλό μου έκανε σχέδια για το που θα τραβήξω την επόμενη μέρα...
Μια γλυκιά προσμονή...
Τέλος πάντων, αυτή την αίσθηση που σου δίνει το ποδήλατο, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, τόσους συμβιβασμούς, τόσες υποχρεώσεις και τόσες προσαρμογές... δεν την έχασα ποτέ. Και κάθε φορά που ανεβαίνω στο ποδήλατο, ακόμα και τώρα..., όταν περνάω από χωματόδρομο, κρυφοκοιτάω πίσω μου... να δω αν αφήνω ίχνη...
-Karen+Flescher.jpg)